آخرین واگن قطار تاریخ: پاسخی به مقاله‌ی نوید قیداری

 

 

 

 

 

آقای قیداری بر اساس الگوی «نظارت استصوابی» چنان مفهوم توپری از چپ ارائه می‌دهد که همگان از دایره‌ی مصادیق آن بیرون می‌مانند. او به راحتی بقیه را به «سوسیالیسم بورژوایی» (مفهوم مورد علاقه­ ی دانشجویان پتی­ بورژوایی که خود را پیشتازان عرصه ­ی چپ می ­دانند) متهم می‌کند و بر اساس همین مفاهیم خودساخته، بخشی از چپ را متهم به حمایت از وقایع چند سال پیش می‌داند که به زعم ­اش چیزی نبوده است جز جدال میان «سرمایه­ داری صنعتی» با «سرمایه­ داری مالی»؛ دقیقاً براساس چنین تحلیل­ های خنده­ داری بود که در همان ایام بخشی از جریان پوسیده­ ی چپ، با خشم و استهزا به مردمی می ­نگریستند که ازقضا بخشی از آن­ها متعلق به همان طبقه ­ای بودند که آنان سنگ­ جان­فشانی در راه ­اش را به سینه می ­زنند؛ و این حضرات، به­ نحوی جریان­های چپ را به­ خاطر همراهی با «مردم» سرزنش می ­کردند و اینک نیز می­ کنند که توگویی در آن ایام، به ­موازات جریان «طرفداران سرمایه­ داری صنعتی» یک جنبش عظیم گارگری و سوسیالیستی به سبک اکتبر در خیابان­ ها شکل گرفته بود و چپ ­های «بورژوا» آن را نادیده گرفتند و بدان خیانت کردند. حال بماند که خود کارل مارکس، در نزاع شمالی­ های صنعتی و جنوبی ­های برده­ دار در جنگ داخلی آمریکا، قاطعانه از شمالی ­ها طرفداری کرد.­